De badkamer is onderweg…

We zijn weer lekker op stoom! Het is nu echt begonnen: de verbouwing. We pakken het niet half aan, maar werken van achter naar voren door de stal heen. Eerst de badkamer, dan de slaapkamer, daarna de kledingkamer en als laatste de entree. Alleen die entree mag wat langer op zich laten wachten – de rest willen we eind november klaar hebben. Ja, je leest het goed: eind november. Dat betekent dus werken met een deadline, en laat dat nou net iets zijn waar ik normaal niet zo dol op ben. Maar goed, soms moet je er gewoon aan geloven.

Dus hup, de koe bij de horens gepakt en begonnen. Eerst de wanden van de badkamer neergezet, een raam geplaatst, en meteen de aan- en afvoer geregeld. Natuurlijk moet alles goed gecontroleerd worden voordat de vloer erin gaat. En ja hoor… bij de test meteen een lekkage ontdekt. Gelukkig niet heel ernstig en vrij makkelijk te verhelpen, maar toch – het blijft altijd zo’n momentje waarop je denkt: “Echt? Nu al?”

En alsof dat nog niet genoeg is, loopt er natuurlijk nog een ander project tussendoor: hout. Brandhout, om precies te zijn. Dat moet ook gehaald en verwerkt worden, want zonder hout zitten we er straks niet warmpjes bij. Dus zijn we eerst met Gilbert twee dagen druk bezig geweest met kloven. Stapels en stapels hout. En gisteren kwam er nog een heuse transportactie bij kijken. Met hulp van een hele fijne groep vrienden – dank aan Erwin, Frank, Maureen, Francesca, Chris, Ellen en Gilbert – hebben we alles op de aanhanger geladen en naar ons terrein gebracht. En eerlijk: het is ongelooflijk hoeveel sneller alles gaat als je samenwerkt. Binnen één uur en een kwartier was alles geregeld! Daarna bleef er nog ruim tijd over om samen een drankje te doen. Dat soort momenten maken het harde werken eigenlijk alleen maar leuker.

En dan kijk je daarna naar die enorme houtstapel… Poeh! Het lijkt eindeloos veel. Meer dan we normaal gewend zijn. Voor ons kleine huisje gebruiken we ongeveer een vijfde tot een kwart van zo’n berg, maar voor de stal hebben we nog geen enkel idee hoeveel we nodig gaan hebben. Het voelt een beetje alsof je voor de zekerheid maar alvast een voorraad voor drie winters hebt aangelegd.

Ondertussen spelen we interieurontwerper. De discussie draait nu vooral om de badkamer. Wat voor kleuren gaan we daar kiezen? De vloer wordt in elk geval bijzonder: prachtige terra-cotta tegels, zogenaamde tomettes, die uit het ouderlijk huis van een vriend komen. Dat geeft meteen zo’n warme, authentieke sfeer. Het plafond wordt van hout, dat staat al vast. Maar dan komt het lastige stuk: de muren. Theo (ja, dat ben ik dus) had bedacht dat er grijs op moest. Strak, modern, en met wat accenten van planten en licht zou het een chic geheel worden. Maar Dorine fronst haar wenkbrauwen. Zij is bang dat het te donker wordt. Of misschien is ze gewoon grijs-moe – dat kan natuurlijk ook.

En dus wordt er flink gediscussieerd. De een ziet een stijlvolle spa-achtige ruimte voor zich, de ander vreest een somber hok. Gelukkig hebben we nog twee weken om er samen uit te komen. En eerlijk is eerlijk: die gesprekken zijn stiekem ook wel leuk. Je leert elkaars smaak nog beter kennen en soms kom je zo tot verrassende keuzes.

Zoals je ziet: er gebeurt hier van alles tegelijk. Het ene moment ben je een lekkende leiding aan het repareren, het volgende moment sta je hout te sjouwen, en daarna beland je ineens in een verhitte discussie over kleurpaletten. Druk? Absoluut. Chaotisch? Soms. Maar bovenal voelt het heel goed. We werken samen, we maken meters, en je ziet de plek echt veranderen. Het idee dat we hier straks in een warme, gezellige stal wonen – met een mooie badkamer, een fijne slaapkamer en een kledingkamer die eindelijk genoeg ruimte biedt – maakt alle inspanning meer dan waard.

Natuurlijk gaat het niet allemaal vlekkeloos. Naast de lekkende leiding hebben we ook nog een klein ander euvel ontdekt: het dak lekt. Altijd fijn om erachter te komen dat er water naar binnen sijpelt… Maar gelukkig weten we precies waar het probleem zit en lijkt de reparatie mee te vallen. Even aanpakken en het is opgelost.

Ondanks dat soort kleine tegenvallers overheerst toch het positieve gevoel. Het project leeft weer, we zien de vooruitgang, en er is een soort opwinding die alles lichter maakt. Soms kijk ik om me heen en denk ik: dit gaat gewoon fantastisch worden. We hebben de materialen, we hebben de hulp van fijne vrienden, en we hebben het enthousiasme om er samen iets moois van te maken.

Dus ja, er is tijdsdruk. En ja, er zullen nog wel wat verrassingen op ons pad komen. Maar als ik eerlijk ben, vind ik het ergens ook wel lekker. Het houdt je scherp en je gaat sneller beslissingen nemen. Geen eindeloze twijfel, maar gewoon knopen doorhakken. En dat voelt verrassend goed.

Voor nu: we bouwen rustig verder, debatteren nog even over de kleur van de muren, en zorgen dat het hout droog en netjes ligt. We hebben er vertrouwen in dat we eind november heel ver gaan komen. En met die volle houtvoorraad zitten we er straks sowieso lekker warm bij.

Dus: vingers gekruist, schroefmachines in de aanslag, en doorgaan. Tot de volgende update!

Theo

O ja, filmpjes… Klik op de link

https://photos.app.goo.gl/aBa2BL7cjfggroET8

Views: 0