De afgelopen weken was het zweten geblazen. Kruiwagen na kruiwagen werd gevuld, gereden, geleegd… en dat wel zo’n 200 keer. En natuurlijk moet al dat materiaal ook eerst nog gehaald worden. Dan helpt het niet mee als je een klapband krijgt met de aanhanger – net op het moment dat er een ton steentjes en zand op ligt.
En dat allemaal ter meerdere eer en glorie van onze nieuwe badkamer. Al voelt het voor mij persoonlijk meer als een zweethut: liters vocht vliegen eruit, en er is bijna niet tegenaan te drinken. Soms denk je: waarom zoveel moeite, enkel om straks te kunnen douchen en naar het toilet te gaan? Maar geloof me, het is allesbehalve overbodig werk. Laat me uitleggen waarom.
De plek waar we de badkamer hebben gepland, ligt vrij laag en heeft een groot hoogteverschil. Vroeger liep hier een ketting doorheen die de mest naar buiten schoof. Dat betekent dat er nu veel geëgaliseerd moet worden. Daarbij houden we alvast rekening met de toekomst: we willen alles zo veel mogelijk gelijkvloers hebben, zodat we later geen trapjes hoeven te beklimmen. Een investering in comfort dus.
Om het hoogteverschil weg te werken, gebruiken we eerst een mengsel van zand en steentjes: het lokale calcaire d’Aurignac. Dat materiaal is stevig én ademend, wat erg belangrijk is – daar kom ik zo op terug. Deze laag moet worden verdicht, maar machinaal trillen kan de afvoerleidingen beschadigen. Dus doen we het met de hand, met een houten blok en twee handgrepen. Het kost wat zweetdruppels, maar het werkt.
Daarbovenop komt een laag van zo’n 10 centimeter zand gemengd met kalk. Die laag zorgt ervoor dat vocht uit de tegels wordt opgenomen. En dan komen de tegels: niet zomaar tegels, maar prachtige tomettes. Vierkante plavuizen van 24×24 cm en 3 cm dik, in warme terracotta-kleur. We kregen ze van een vriend; ze komen uit de boerderij van zijn ouders en dragen dus ook een stukje historie met zich mee. Uiteraard moet ook deze laag weer zorgvuldig worden aangestampt.
Waarom dat ademende zo belangrijk is? Wanneer je zulke tegels in beton legt – wat op zich veel makkelijker zou zijn – kunnen ze niet meer ademen. Het vocht blijft opgesloten, reageert met de tegel en vormt uiteindelijk salpeterzuur. Dat veroorzaakt de bekende witte vlekken op de tegels. Niet mooi, en zonde van dit prachtige materiaal. Daarom steken we nu liever wat extra werk in een duurzame oplossing.
Dat extra werk geldt trouwens ook voor Dorine. De tegels kwamen rechtstreeks uit de boerderijvloer, compleet met klonten klei en ander vuil eraan. Al een week lang is zij druk bezig met borstelen en schoonmaken. Als alles meezit, kunnen we ze zaterdag gaan leggen. Daarna behandelen we ze nog met meerdere lagen lijnzaadolie gemengd met terpentijn. Zo worden ze waterafstotend zonder glad te worden, en kunnen ze weer een nieuw leven lang mee.
Zoals je leest, we zitten niet stil. Het gaat allemaal trager dan we zouden willen, maar ach – laten we dat maar de prijs van schoonheid noemen. Wordt vervolgd!
Views: 0
Ik vind het zonder tometjes maar met die voetstapjes erin ook heel leuk!
Dát is lekker kijken op de nieuwe fotopresentatiestijl! Indrukwekkende partij werk weer, ben zeer benieuwd naar de tomettes!
Indrukwekkend,vooral het werk met “les galets” (kan het Nederlands niet meer vinden)
Bewonder jullie vakmanschap en uithoudingsvermogen!! liefs.
Wat zijn jullie werken toch allemaal onderbouwd (🙈) met heel wat knowledge! Ik zou het helemaal niet weten dat stenen moeten ademen! Knap (zweet)-werk!! 👌👌
Ik ook niet maar dan heb je weer allerlei vriendjes die me daarop wijzen. Erg prettig!