Zweet, Stof en Verbouwwonderen

Het is alweer een paar dagen stil geweest vanuit ons kamp, maar voordat je denkt dat we met een cocktail in de hand aan het zwembad liggen: nee hoor, niets is minder waar. Hier wordt nog steeds keihard gewerkt – het soort hard werken waarbij je spieren ontdekt waarvan je niet wist dat ze bestonden. Het stof in ons haar is inmiddels bijna een fashionstatement geworden, en de bouwmarktmedewerker groet ons inmiddels bij naam (en waarschijnlijk denkt hij dat we er wonen).

Want geloof ons: stilzitten zit er hier niet in. We zijn druk bezig geweest met het omtoveren van ons huis tot een plek waar zelfs de woonmagazines jaloers van zouden worden. Althans, dat is het plan. Het eindresultaat zal nog even op zich laten wachten – Rome is tenslotte ook niet in één dag gebouwd, en die hadden waarschijnlijk minder meningsverschillen over tegelkleuren.

De Grote Verbouwing: Een Tussenstand

Laten we even de balans opmaken: de badkamer, slaapkamer en de entree staan nog in de wachtrij voor een transformatie. Waarom? Omdat we onszelf één belangrijke les hebben opgelegd: augustus is voor adempauze. Of nou ja, voor zover wij dat kunnen. Want “rustig aan doen” betekent bij ons waarschijnlijk dat we een keer een dag géén muur schilderen, of slechts één bezoekje aan de bouwmarkt brengen in plaats van drie.

Maar eerlijk is eerlijk: ondanks dat er nog veel moet gebeuren, zijn de tussentijdse resultaten allesbehalve saai. Sterker nog, we hebben onszelf meerdere keren betrapt op het spontaan zeggen van dingen als: “Wauw, dit is van ons?!” gevolgd door het soort gelukstranen dat normaal gesproken alleen in feelgoodfilms voorkomt.

We hadden het niet verwacht, maar een huis inrichten blijkt een rollercoaster van emoties. Je denkt: we schroeven even wat planken aan elkaar en klaar, maar dan komt het moment dat je daadwerkelijk meubels begint neer te zetten. Dan wordt het ineens écht. Je ziet een kamer veranderen van kale muren met ruw beton tot een plek waar je straks je sokken op de vloer kunt laten slingeren zonder dat iemand daarover struikelt over een emmer verf.

Het is moeilijk te omschrijven hoe het voelt om langzaam te zien hoe de plek waar je straks woont, vorm krijgt. Het is een beetje alsof je een puzzel legt waarvan je de helft van de stukjes nog in een andere doos hebt liggen, maar toch al een stukje van het eindplaatje ziet. En dat plaatje? Dat is gewoon… prachtig.

Natuurlijk hebben we aan jullie gedacht: een verslag zonder beeldmateriaal is immers als een badkamer zonder douche – nutteloos. Dus ja, er zijn foto’s. En geloof ons: het resultaat mag er zijn. Onderaan deze update vind je de foto’s en, als je erop klikt, krijg je een grotere versie.

Zoals gezegd, augustus wordt onze adempauze. Of we dat volhouden is natuurlijk de vraag – onze handen jeuken nu al bij het idee dat we even niet aan het klussen zijn. Maar we gaan ons best doen om het concept “rust” te omarmen. Dat betekent waarschijnlijk: een stoel in de tuin zetten, een koud drankje pakken, en héél even niet aan tegels, verf of boormachines denken. (Of nou ja, hooguit heel even een Pinterest-bord bijwerken, maar dat telt niet.)

Het idee van een pauze is simpel: we willen ook even genieten van wat er al wel af is. Want ja, er is nog een badkamer, slaapkamer en entree die wachten, maar wat we nu al hebben is echt een feestje. Je ziet de contouren van een huis dat steeds meer thuis begint te worden, en dat is een gevoel dat geen enkele boormachine je kan geven (oké, misschien één hele mooie accuboormachine, maar dat is een ander verhaal).

Wat dit alles zo bijzonder maakt, is het besef: dit is ons nieuwe huis. Niet zomaar een plek om te wonen, maar dé plek waar we herinneringen gaan maken. De eerste ochtendkoffie aan de nieuwe tafel, de eerste filmavond op de bank, de eerste keer dat we per ongeluk een muur raken met een stoel (want hé, ongelukjes horen erbij).

Het is een gek gevoel: aan de ene kant voelt het nog als een bouwproject, aan de andere kant voelt het al een beetje als thuis. Je begint je voor te stellen hoe het zal zijn als alles straks écht af is: de slaapkamer die roept om lange uitslaapweekenden, de badkamer die schreeuwt om ontspannende douches, en een entree die “welkom thuis” fluistert iedere keer dat je binnenkomt.

Conclusie: Blij, Verwonderd en Een Tikkeltje Moe

We kunnen het niet anders zeggen: we zijn ongelooflijk blij. Blij met het huis, blij met de vooruitgang, blij dat we het überhaupt nog redden om ’s avonds rechtop te zitten zonder spontaan in slaap te vallen. Het is verbazingwekkend hoeveel er al veranderd is in zo’n korte tijd, en hoeveel liefde je kunt voelen voor een paar muren, wat hout, en een pot verf.

Kortom: we zijn blij, amazed, geraakt, ontroerd – en waarschijnlijk nog een heleboel andere superlatieven die ik hier niet allemaal op kan sommen. Het blijft bizar om te bedenken dat dit ons nieuwe huis is, en dat we het langzaam maar zeker zien veranderen in een plek die helemaal bij ons past.

Views: 0