We merken het nu echt: de pijp is een beetje leeg. De fut, de motivatie, de zin — allemaal even spoorloos. We lopen ons rot te zoeken, maar wat we ook doen, het blijft stil vanbinnen. En als er dan ook nog van alles misgaat, weet je genoeg: tijd voor een pauze. Even stoppen. Even niets doen. Even afstand nemen.
Klinkt heerlijk in theorie. In praktijk blijkt dat bij ons “even niets doen” betekent dat we ons op een ander project storten dat al weken (of maanden) op de lijst stond. Want stilzitten, dat zit er hier blijkbaar niet in.
De badkamer – vloek der vloeren
Het begon allemaal met de badkamer. Een project waar we ooit vol goede moed aan begonnen. De leidingen? Prachtig gelegd. De afvoeren? Perfect op maat. Alles volgens plan. Totdat we bij de vloer kwamen. Daar begon de ellende.
Hoe ik het ook aanpak, ik krijg hem maar niet waterpas. De plavuizen lopen scheef, de voegen dansen vrolijk hun eigen choreografie en sommige tegels lijken gewoon te weigeren om netjes te liggen. Al twee keer opnieuw begonnen, met frisse moed en nog frissere vloeken, maar telkens liep het mis.
En dan komt dat moment: gereedschap in de hoek “pleuren”, stem verheven en een paar onnavolgbare woorden die je beter niet hardop herhaalt. Bekijk het maar, denk je dan. Deze week geen badkamer meer. Punt.
Rust nemen… of zoiets
Je zou denken dat dat dan betekent dat we lekker de voeten omhoog doen, kop thee erbij, misschien zelfs een middagje niks. Maar nee hoor. Binnen de kortste keren duiken we alweer ergens anders in. Want ja, er ligt nog zoveel te wachten.
Het gras, de maaier en de eeuwige strijd
Eerst het gras. Want dat groeit vrolijk door, ook als je zelf even niet wilt. De zitmaaier stond al klaar, maar de maaibak had er blijkbaar geen zin in. Bleef niet goed en recht hangen, waardoor het gras alle kanten op vloog. Dus weer sleutelen, passen, proberen. Een uurtje later leek het opgelost. Even rijden, en jawel hoor… probleem terug. Soms vraag je je af of spullen expres met je spotten.
De stal en de schoorsteen
Dan de kachel in de stal. Die stond al tijden te wachten op een schoorsteen. Dus niet getreurd, aan de slag. Gat in het dak maken (altijd spannend), pijp aanleggen, afdichten — alsof ik dat al jaren doe. En vandaag was de grote test: regen! Met een klein hartje naar de stal gelopen om te kijken of het droog was gebleven. En verrek, het blijkt waterdicht te zijn! Voorlopig dan, want ik ken mezelf: eerst zien hoe het zich houdt bij een storm. Toch voelde het als een klein overwinningetje.
Hoog spel op het dak
En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, hebben we ook wat dagen op het dak gestaan. We hebben ergens een lek, maar niemand weet waar. Alleen bij stevige oostenwind laat het zich zien — alsof het lek een voorkeur heeft voor windrichting.
Dus hebben we alles geprobeerd: dichtkitten, vernieuwen, naden controleren, lekkende dakpannen vervangen. Maar of het werkt, weten we pas bij de volgende oostenwind. Mocht het dan nog lekken, dan zit er niets anders op dan een heel stuk van het dak opnieuw te doen. Daar kijk ik nu al naar uit… niet dus.
Toch een vruchtbaar weekje
En toch, als we terugkijken op de week, hebben we eigenlijk best veel gedaan. De badkamer is dan misschien nog niet af, maar de stal is droog, het gras gemaaid (min of meer) en het dak hopelijk weer dicht. Soms is het goed om even van richting te veranderen — letterlijk en figuurlijk.
Het is verrassend hoe zo’n “pas op de plaats” dan juist weer energie geeft. Niet meteen hoor, de eerste dag loop je vooral te mopperen. Maar ergens tussen het maaien, daklopen en vloeken door komt er een soort rust. Je beseft dat niet alles in één keer hoeft.
Op naar ontspanning
Dus morgen doen we iets wat wél echt ontspannend is: fietsen in de bergen. Even geen tegels, geen kit, geen lekkages. Alleen frisse lucht, mooie uitzichten en de spieren die op een andere manier protesteren.
Maandag gaan we weer verder met de badkamer — hopelijk met iets meer geduld en wat herwonnen motivatie.
Wordt vervolgd!
Views: 3
Ondanks alle ellende wel heel mooie plavuizen. Nu nog even goed leggen 🤭
Zó herkenbaar, de strijd om en met de tijd. Of eigenlijk is priori-tijd nog het enige wat van toepassing is! Wil niet zeggen dat het daarmee makkelijker wordt, maar meer waar je het meeste geduld kunt opbrengen. Dat vind ik het moeilijkste van al dit soort complexe en lange termijn projecten. De huiskamer is waanzinnig mooi geworden en nu met verwarming yay!
Soms moet je de flexibiliteit hebben om van plan te veranderen, als ik mag adviseren. Mss de tomettes wel in cement en afvoegen en dan harslaag erover? Ik verzin maar wat, of tomettes ergens anders in huis toepassen waar t minder kritisch is? T’s maar om je gedachten te kietelen, wellicht trigger ik een andere oplossing.
Heel goed om er regelmatig even uit te springen, doen wij ook. Succes !!!
Bij ons liggen de tomettes al een paar honderd jaar in het zand en ik kan het niet aanbevelen. In zand blijken altijd torretjes en muisjes te kunnen blijven graven. Tegels verzakken daardoor en breken, en leveren op zijn minst de irritatie dat ze wippen en niet gelijk liggen bij het stofzuigen.
Op de foto’s zie ik dat jullie ze tegen elkaar leggen zonder voegnaad. Tuurlijk zo hoort het, maar met zuigen zuig je de naden leeg. Met dweilen komt het water in de naden en geeft een heel speciaal geurtje. Ook zorgt water dat tussen de tegels door kan voor “wegspoelen” van zand. Het spoelt niet echt weg, maar dikt meer in.
Als ik het hier overnieuw zou moeten/mogen doen, dan komt er over de zandlaag nu een gewapende cementlaag, mooi waterpas of in de badk juist niet, maar naar het putje en dan de tomettes of in het natte cement leggen of erop lijmen. Dan kun je ze wel zonder voegnaad leggen.
In ieder geval succes!
Negen dagen na ons bezoek is er ondanks mindere motivatie is er voor een gewone burger erg veel werk verzet. De badkamer had een aflopende zandvloer. De kachel stond nog los in de kamer en er was nog niet naar het lekkende dak gekeken.
Ik krijg het al warm als ik het opschrijf.
Neem maar de nodige rust en verfris jullie geest met mooie fietstochten.